Σάββατο 9 Οκτωβρίου 2010

Ουτρέχτη 03:28

Η ταπετσαρία στον τοίχο που είχα προσέξει από το πρωί πως πάει να ξεφλουδιστεί, ξετυλίγεται τώρα προς το μέρος μου, στην αρχή απειλητικά και μετά σαν φιλόξενο σεντόνι που με αγκαλιάζει ενώ περιστρέφομαι. Μόλις είχα γυρίσει από τη μεγάλη βόλτα και είχα νιώσει το πεζοδρόμιο να λιώνει κάτω από τα πόδια μου, τις άπειρες δυνατότητες κίνησης μέσα στο χώρο και τα αόριστα χάχανα των περαστικών που ανεβοκατεβαίνουν σαν σε ράγες τον κεντρικό δρόμο. 
Από το διπλανό δωμάτιο ακούγεται ένας υγρός ρυθμός, στακάτος που με αφήνει να χαθώ μέσα του, ενώ στο ταβάνι έχουν ήδη αρχίσει να διαγράφονται τα σχήματα αυτού του ταξιδιού. Μία σειρά ρόμβων που εγκιβωτίζονται, κάποιες κουβέντες από εφηβικούς έρωτες και διάθεση απογείωσης.
Οι σταγόνες στο νεροχύτη έχουν γίνει κρότοι και με καλούν. 
Αύριο θα δω ξανά την πόλη.