Bologna, η κόκκινη πόλη.

“Μπολόνια; Τι εκεί εφηύραν το Bouloni;”
“Ναι μάλιστα στον κεντρικό σταθμό της πόλης σε περιμένουν κορίτσια που σου περνούν στο σβέρκο lei φτιαγμένα από το εν λόγω αλαντικό”. Η σουρεαλιστική συζήτηση με τις ολίγον τι χαζές αμερικάνες στο Yellow μόλις τους ανακοίνωσα ότι αναχωρούσα με το πρώτο τραίνο για Μπολόνια. Όμως παρά τις προσδοκίες τους, αυτό που με υποδέχτηκε στον σταθμό, μετά από 6 ώρες ταξιδιού με το τραίνο, ήταν μια επιτύμβια στήλη για τα θύματα της βομβιστικής επίθεσης που είχε γίνει στον σταθμό το 1980. Ναι, η καστροπολιτεία της Emiglia Romana έχει δώσει ένα μεγάλο αγώνα ενάντια στον φασισμό, και τον έχει πληρώσει με αίμα.Στην Piazza Maggiore, απέναντι από τη Βασιλική του San Petronio, άλλη μια επιτύμβια πλάκα. Για τους νεκρούς της αντίστασης ενάντια στον φασισμό αυτή τη φορά, τους νεκρούς της δεκαετίας του 30 και του 40. Μια πόλη οποία είναι συνιφασμένη με τις λέξεις ελευθερία, αντίσταση και αριστερά. Οι gay κυκλοφορούν ελεύθερα και ανοιχτά μέσα στην πόλη, πράγμα σπάνιο για την Ιταλία. Υπάρχει μια αρκετά μέγάλη ομάδα ατόμων που οργανώνουν ποδηλατοπορίες, κυρίως αναρχικοί. Επίσης σταθερά έχει κομμουνιστή δήμαρχο, και οι δυνάμεις της αριστεράς εκεί είναι μεγάλες. Και εκεί βρίσκεται ένα από τα αρχαιότερα πανεπιστήμια της Ευρώπης. Μην πούμε ότι εκεί μένουν κάποιες από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες του Ιταλικού πολιτισμού , όπως επί παραδείγματι ο Lucio Dala. Εξ αιτίας όλων των προαναφερθέντων, οι Ιταλοί αποκαλούν την Bologna Καλιφόρνια της Ιταλίας.

Ένα άλλο πράγμα που προσέχει κανείς όσο περπατάει στη Bologna είναι ο μεγάλος αριθμός από καμάρες και πύλες που υπάρχουν στα πέριξ του κέντρου. Και αυτό όμως έχει την εξήγηση του. Πριν τον ερχομό της βιομηχανικής επανάστασης η Bologna ήταν μια καστροπολιτεία, αλλά με την έλευση της βιομηχανικής εποχής και την επέκταση της πόλης, τα τείχη κατεδαφίστηκαν και παρέμειναν οι αψίδες και οι καμάρες να θυμίζουν το παρελθόν της μεγάλης πόλης του Ιταλικού βορά. Στις τρεις ημέρες που διήρκεσε η στάση μου στην πόλη, κατάφερα βέβαια να αποκτίσω μια πιο εκτενή άποψη όσον αφορά την ζωή στην Πόλη, κυρίως χάρη στην ξεναγό μου, την Christel. Στην Μπολόνια υπάρχουν άπειρα και ιδίως μέσα στην παλιά πόλη υπάρχουν πολλά μικρά εστιατόρια και μπαρ στα οποία συχνάζουν φοιτητές, είτε για ένα γρήγορο γεύμα, είτε για να κατεβάσουν κάνα κρασάκι σε λογική τιμή. Στην παλιά πόλη επίσης κυκλοφορούν μυριάδες φοιτητές που ακολουθούν το πρόγραμμα Erasmus, γι’αυτό και δεν είναι σπάνιο φαινόμενο το να ακούσει κανείς Ισπανικά, Γαλλικά ή και Ολλανδικά, ιδίως εάν περιφέρεται κάτω από τα μεσαιωνικά κτίρια κτίρια του πανεπιστημίου. Επίσης υπάρχουν και τα σινεμά, σε ένα εκ των οποίων είδα σε πρώτη προβολή το “Gommora” του Matteo Garone, ενώ συχνά πυκνά γίνονται αφιερώματα σε διάφορα είδη κινηματογράφου.

Επίσης οι πορείες, φοιτητικές και μη είναι συχνό φαινόμενο στην πόλη, όπως και σ’ολη την Ιταλία. Αυτό δεν πρέπει να αποτελεί έκπληξη για τους γνωρίζοντες τα της Ιταλίας, μιας και το τόσο το φοιτητικό κίνημα όσο και ο συνδικαλισμός έχουν γερές παραδόσεις στην Ιταλία, που χρονολογούνται από την δεκαετία του ’60 και από την μετά-Γκαριμπάλντι εποχή. Και η Bologna βρισκόταν στο επίκεντρο και των δύο εποχών.
Είναι παράξενο το πως θα επιζήσουν οι Bolognesi της περιρέουσας ατμόσφαιρας που επικρατεί αυτό τον καιρό στην Ιταλία. Πέρυσι το καλοκαίρι που είχα επισκευτεί την πόλη ο Cavaliere είχε μόλις αρχίσει να μετατρέπει την Ιταλία σε ένα ιδιότυπο αστυνομικό κράτος, με νόμους που έδιναν αστυνομικά καθήκοντα και στον στρατό, και την εισαγωγή των πρώτων ρατσιστικών νόμων κατά της μετανάστευσης. Δεν είναι καθόλου σίγουρο το πως θα αντιδράσουν οι Bolognesi σε όλη αυτή την κατάσταση. Ιδίως όταν υποτίθεται ότι όλα αυτά είναι μέτρα κατά της εγκληματικ΄ότητας. Την στιγμή που στην Ιταλία η μάστιγα είναι τα οικονομικά εγκλήματα, τα οποία διαπράττει και ο Berlusconi. Και μάλιστα την στιγμή που δένει τα χέρια της Αρχής Καταπολέμισης Οικονομικού Εγκλήματος δυσκολεύοντας την εύρεση στοιχείων για τέτοιους εγκληματιές.
Εκτός όμως από τις πλούσιες πολιτικές παραδόσεις , η Bologna έχει διατηρήσει μια γραφική αίγλη, που οφείλεται κυρίως στο γεγονός ότι είναι φοιτητούπολη. Οι ντόπιοι κυκλοφορούν κατά δεκάδες στα στενά του κέντρου, όπου κάνουν τα ψώνια της εβδομάδας, συνήθως προτιμούν τα ποδήλατα και τα (αποτελεσματικά θα έλεγα) αστικά λεωφορεία για τις εντος των πυλών μετακινήσεις τους. Και βεβαίως κάθε πρωί καταναλώνουν τόνους espresso και τα μεσημέρια ή τα απογεύματα περνούν για ένα γρήγορο καφέ από τα τοπικά μπαρ. Η σχέση του Ιταλού με τον καφέ μοιάζει πάρα πολύ με αυτή που έχουν οι Κύπριοι. Ένα είδος καφέ κυκλοφορεί σε 150 διαφορετικές παραλλαγες. Με γάλα, χωρίς, Μισός μισός, μέτριοσ δυνατόν με λίγο γάλα και πάει λέγοντας.
Δεν έχεις ζήσει από Bologna εάν δεν έχεις φάει Spaghetti al Ragu,δεν έχεις πιεί μια Nastro Azzuro από τοπικό μπαρ, δεν έχεις χαθεί στα στενά γύρω από το πανεπιστήμιο, δεν έχεις κάτσει στα σκαλάκια της Piazza Magiore, αντίκρυ στον San Petronio (τη μεγαλύτερη βασιλική στον κόσμο, παρεπιμπτώντως) να ακούσεις τους περιπλανόμενους μουσικούς, δεν έχεις μάθει τίποτα για την κινηματική ιστορία της πόλης.
Είναι μια πόλη την οποία μπορείς να χαζεύεις για ώρες , και να μην την χορταίνεις, η Bologna. Μια όμορφη πόλη με όμορφους ανθρώπους, κόκκινους από άποψη και όχι κάποιο γενετικο ελλάτωμα.